سوالی که هنوز برای من حل نشده این است که آیا اهل سنت ، مزد رسالت پیامبر (ص) را پراخت می کنند یا نه ؟
آیه زیبایی در قرآن کریم داریم به این صورت که ، خداوند متعال می فرماید :
"قل لا أسئلکم علیه اجراً الا المودة فى القربى "
سوره شوری آیه 23 .
بگو (ای پیامبر) در برابر انجام رسالتم از شما خواستار اجر و پاداشی نیستم جز مودت و دوستی خاندانم.
و هر مسلمانی وظیفه دارد به خاطر زحمات پیامبر (ص) که آنها را از جهالت در آورد به خاندان آن حضرت مودت و دوستی کند .
«بر پایه شمارى از روایات، نام گذارى امام حسن و امام حسین علیهم السلام، توسّط پیامبر(ص) و با وحى الهى صورت گرفت.
این نام ها، نام فرزندان هارون، جانشین حضرت موسى(ع) است؛ همان «شَبَّر» و «شَبیر» که در زبان عربى، به «حسن» و «حسین» ترجمه مى شوند.
گفتنى است نام هاى «حسن» و «حسین»، در میان اعراب جاهلى وجود نداشته است.
کنیه(ع)، ابو عبد اللّه و کنیه خاصّ او ابو على است. القاب ایشان، بسیار است، از قبیل :
رشید، طیّب، وفىّ، سیّد، زکىّ، مبارک، مطهّر، سِبط رسول اللّه، سیّد الشهدا، سیّد شباب أهل الجنّه»
در کتاب علل الشرائع به نقل از زید بن على، از پدرش امام زین العابدین(ع) آمده است :
«چون حسین(ع) متولّد شد، خداى متعال به جبرئیل(ع) وحى کرد که : «پسرى براى محمّد، متولّد شده است. بر او فرود آى و شاد باش گو و به او بگو على براى تو، مانند هارون براى موسى است.
پس، او را به نام پسر هارون، نام بگذار». جبرئیل(ع) فرود آمد و از جانب خداى متعال به او شادباش گفت و سپس گفت:
«خداى عزوجل به تو فرمان مى دهد که او را به نام پسر هارون بنامى».
پیامبر(ص) فرمود: نام او چه بوده است؟
جبرئیل گفت: «شَبیر».
پیامبر(ص) فرمود : زبان من، عربى است.
جبرئیل گفت : « او را حسین نام گذاری کن»
الف. در تفسیر قول خداى سبحان:
«ها انتم هولاء تدعون لتنفقوا فى سبیلالله فمنکم من یبخل و من یبخل فانما یبخل عن نفسه والله الغنى وانتمالفقراء و ان تتولوا بستبدل قوما غیرکم ثم لایکونوا امثالکم».
سوره محمد(47)، آیه 38.
اینک شما کسانى هستید که فراخوانده مىشوید تا در راه خدا انفاق کنید، برخى از شما در انفاق بخل مى ورزد و کسى که بخل مىکند و خداوند بى نیاز است و شما نیازمندید و اگر روگردان شوید خداوند گروهى را غیر از شما جایگزینتان مى نماید و آنان مثل شما نیستند.
صاحب کشاف نقل کرده که از پیامبر، ص، درباره کلمه «قوم» که در آیه شریفه آمده است سؤال شد.
سلمان فارسى نزدیک پیامبر، ص، نشسته بود آن حضرت با دست مبارک خود به ران پاى سلمان زد و فرمود:
«به خدایى که جان من در دست و قدرت اوست، اگر ایمان به کهکشانها بستگى داشته باشد مردانى از فارس به آن دست مىیابند.»
اصغرآقا در نظر داشت که از صف ماشین‌ها جدا شده، پس از پیمودن مسافتی دوباره به کاروان ملحق شود و در جلوی کاروان قرار گیرد اما او ندانسته ماشین را منحرف کرد و از کاروان جدا شد.
من به خاطر سفرهای متمادی می‌دانستم که بیابان‌های عربستان بی‌سروته و بی انتهاست. لذا او را خیلی نصیحت کرده و اصرار نمودم که از قافله جدا نشود و طبق ترتیب کاروان حرکت کند اما او گوش نکرد. حاجیان دیگر هم سکوت کردند و با من همراهی نکردند.
اشاره
آیت‌الله شیخ اسماعیل نمازی شاهرودی از سلسلة سعادتمندان و زمرة نیک بختانی است که در سفر بیت‌الله پس از حادثه‌ای هولناک به همراه جمعی از حاجیان و زائران خانة خدا، موفق به دیدار جمال دلربای حضرت بقیةالله ـ ارواحنا فداه ـ می‌شود.
حادثه از آن جا آغاز می‌شود که با اشتباه و غرور و حرف نشنوی یکی از رانندگان به نام «اصغرآقا» اتوبوس حامل حجّاج در برهوت و بیابان‌های عربستان راه را گم می‌کند و پس از پیمودن مسافتی طولانی راه به جایی نمی‌برند.
در این هنگام آب آشامیدنی و بنزین نیز به پایان رسیده و سرانجام حاجیان ناامیدانه دل بر مرگ می‌نهند. به درخواست آیت‌الله نمازی، توسلی به آستان فریادرس بیچارگان، امام زمان(ع) جسته می‌شود و این توسل و توجّه کارساز می‌افتد و عنایت امام عصر(ع) از آنان دستگیری می‌نماید و حاجیان نیم‌روز با حضرت بقیّةالله (ع) همسفر می‌شوند..
امام صادق(ع) در سفارش های خود به عبدالله بن جندب پس از هشدارشیعیان به دام های شیطان، ویژگی های برجسته دوستان حقیقی خود رابر می شمرد و سپس خصلت های دیگر شیعیان را بیان می کند.دو ویژگی ممتاز شیعیان از نگاه امام صادق(ع) عبارت است از:
1- آخرت
«لقد جلت الاخره فی اعینهم حتی ما یریدون بها بدلا... و انماکانت الدنیا عندهم بمنزله الشجاع الارقم و العدو الاعجم »
; آخرت در نگاه آن ها بسیار بزرگ است، به اندازه ای که چیزی را با آن عوض نمی کنند... و دنیا نزد آن ها همانند مارگزنده و دشمن بی زبان است.
پیروان حقیقی و دوستان واقعی خاندان نبوت علیهم السلام به چیزی جز آخرت نمی اندیشند و تمام کردارها و رفتارهای خود را با نگاه به آخرت می سنجند. دنیا در نظر مؤمن وسیله ای است برای رسیدن به هدفی بزرگ که همان زندگی جاودان آخرت است. دوستان حقیقی اهل بیت علیهم السلام از مواهب دنیوی بهره می برند، اما هرگز زندگی جاودان را با زندگی گذرای دنیا عوض نمی کنند.
حمزه سیدالشهداء
سلمان فارسی
ابوذر غفاری
عمّاربن یاسر
مقدادبن اسود کندی
مالک اشتر
کمیل بن زیاد
میثم تمار
محمدبن ابوبکر
جعفر طیار
قنبر
صحابه ای که از نظر اهل سنت خیلی عادل و دارای فضل و کرامت هستند، با توجه با مدارک مستند اهل سنت، بعد از پیامبر کجا بودند؟
رسول خدا(ص)فرمود :
به درستی که وجب به وجب و ذراع به ذراع روش کسانی که قبل از شما بودند را پیروی خواهید کرد، اگر چه داخل لانه سوسماری رفته باشند!
گفتیم یا رسول الله! منظورت یهود و نصاری است؟
فرمود: پس کی؟
صحیح بخاری کتاب الاعتصام ح6889.
1-پیامبر اکرم (ص) به امیرالمؤمنین (ع) فرمودند:
ضغائن فی صدور اقوام لا یبدونها لک إلا من بعدی
کینه هایی را در دل اقوامی می بینم که بعد از من ظاهر خواهد شد.
مجمع الزوائد للهیثمی، ج9، ص118
جناب هیثمی می‌گوید روایت صحیح است.
پیامبر(ص):
«[در روز قیامت] مردانی از امتم آورده و به دوزخ برده می شوند؛ من می گویم: پروردگارا! [اینان] اصحاب من‌اند؛
پس گفته می شود: تو نمی دانی که پس از تو چه کردند؛ پس من همان را می گویم که بنده نیکوکار [یعنی حضرت عیسی(ع)] گفت: «و تا وقتى در میانشان بودم بر آنان گواه بودم؛ پس چون روح مرا گرفتى، تو خود بر آنان نگهبان بودى، و تو بر هر چیز گواهى.
اگر عذابشان کنى، آنان بندگان تواند و اگر بر ایشان ببخشایى تو خود، توانا و حکیمى.»
(سوره مائده، آیات 118-117)؛
پس به من گفته می شود: از هنگامی که تو از آنها جدا شدی دائماً به عقب برگشتند.»
الحمیدی، الجمع بین الصحیحین البخاری و مسلم، ج2، صص 50-51.
تعریف صحابه
در لغت
واژه صحابه، در اصل مصدر باب صحب، یصحَب، صُحبة بوده است که به معنای اصحاب بکار می رود. اصحاب، جمع صَحب (با سکون حاء) است که خود صحب، جمع صاحِب است.[۱]
صاحب، به معنای ملازم، دوست، همراه، رفیق، هم‌صحبت، معاشرت‌کننده است.[۲] که بدین طریق، صحابه در لغت به معنای یاران، ملازمان، همراهان، معاشران و... است.
الله اکبر، اولین ذکر تسبیحات حضرت زهرا(س):
در تسبیح فاطمى(س)، انسان با گفتن «الله اکبر» به نهایت عجز خود اعتراف مىکند و به ناتوانیش به درگاه الهى بارها اقرار مىکند.
جمیع بن عمیر گوید: در محضر امام صادق(ع) بودم، حضرت از من پرسید: جمله «الله اکبر» یعنى چه؟
گفتم: یعنى خدا از همه چیز بزرگتر است،
حضرت فرمود: مطابق این معنى، خدا را چیزى تصور کرده و سپس مقایسه با سایر اشیاء کرده اى و او را بزرگتر از آن چیزها تصور نموده اى.
عرض کردم: پس معنى الله اکبر چیست؟
حضرت پاسخ داد: معنایش این است که; «الله اکبر من ان یوصف; خداوند بزرگتر از آن است که توصیف گردد.»
«عمر مىگوید:... به «خمر» (مشروبات مست کننده) خمر گویند چه آنکه عقل انسان را مىپوشاند...»(1).
مطابق این قول هر که شرابخوار باشد بر عقل او سرپوشى گذاشته شده است.
مىخواهیم بدانیم آیا عمر که جمله فوق را گفته است خود از خمر پرهیز داشت؟
با کمال تأسف باید گفت: یکى از کسانى که در جاهلیت و اسلام -لا اقل تا سال هشتم هجرى- نتوانست از شرابخوارى دست بردارد شخص خلیفه ثانى عمر بن الخطاب بود.
قبل از ذکر مدارک شرابخوارى عمر به آنچه که در صحاح آمده توجه مىکنیم:
در منزل ابو طلحه انصارى مجلس شرابى ترتیب داده شد که در آن این افراد شرکت داشتند:
1 - ابو طلحه (صاحب خانه)، 2 - ابو عبیده جراح (گور کن مکه)، 3 - أبی بن کعب، 4 - ابو دجانه - سماک بن خرشه - ، 5 - سهیل بن بیضاء، 6 - معاذ بن جبل، 7 - ابو ایوب و مردانى از اصحاب رسول خدا صلى الله علیه و آله و گروهى از انصار و نیز انس بن مالک که جوانترین آنها و ساقى قوم بود(2).
در همین هنگام خبر رسید که شرب خمر حرام شد. (سال هشتم هجرت).
اینان ننوشتند که «مردانى از اصحاب» چه کسانى بوده اند.
ادعا شده است که رسول خدا (ص) لقب فاروق را به عمر بن خطاب دادند ! و در این زمینه به روایتی جعلی استدلال شده است :
32717 - إن الله جعل الحق على لسان عمر وقلبه وهو الفاروق فرق الله به بین الحق والباطل .
ابن سعد - عن أیوب بن موسى مرسلا ) .
کنز العمال ج 11 ص 262، اسم المؤلف: علاء الدین علی المتقی بن حسام الدین الهندی الوفاة: 975هـ ، دار النشر : دار الکتب العلمیة - بیروت - 1419هـ-1998م ، الطبعة : الأولى ، تحقیق : محمود عمر الدمیاطی
این روایت حتى در کتب اهل سنت ، مدرک صحیح ندارد ! و مرسل است !
همچنین علمای اهل سنت، صریحا گفته‌اند که یهود، عمر را فاروق نامیدند! و نه پیامبر خدا ( ص):
عمر در مدینه بود ؛ اما لشکریان خود را در ایران می دید و آن ها را راهنمایی می کرد !!!!
عمر بن خطاب ولایت تکوینی دارد و به رود نیل دستور می دهد که مبادا خشک شوی و ...
به راستی عمر بن خطاب خدا بود یا پیامبر خدا ؟!!!!
یا پیروان او غلو می کنند و دروغ می گویند؟!!!
چگونه است که اگر شیعیان چنین فضائلی را برای امیرمؤمنان علیه السلام نقل کنند، مشرک می‌شوند و باید کشته شوند ؛ اما اگر برای عمر نقل شود کرامت محسوب می شود؟
عمر صاحب کرامات زیادی بوده اونقدر تواضع که میگه کاش مدفوع شخص مومن بودم اونقدر سرعت داشته که مثل بز از کوه بالا رفته اونقدر سیاست و دیانت داشته که شخصی را به جرم زیبایی اول کچل کرد بعد تبعید چون نمیخواسته با او ... بکند کسی که چنین کمالاتی داره که چهار شگفت انگیز هم نداشتند حتما اینقدر تکنولوژی داشته که با وبکم یا دوربین مدار بسته تو ایران یاراش را ببینه
از عمر چه میخواهید ؟
جز اینکه تمام کارهای جاهلی را کنار گذاشت جز یک چیز و آنهم این بود که برایش فرقی نمیکند فاعل عمل قوم لوط باشد یا مفعول؟
باشد که خدا بین ما داوری کند با اینهمه تهمتی که بخاری و مسلم به عمر زدند
آرزوی همه ما آن است که انسانها با بینش و تحقیق یک مکتب را انتخاب کنند و به متابعت از اعتقادات پدرو مادر خود اکتفا نکنند که در برابر خداوند متعال این حجت محسوب نمی‌شود و ما وظیفه داریم که عقاید خود را مستدل و مستند بیاوریم و تقلید در عقاید سزاوار نیست.
ما بدون نظر به پیشینة وهابیت و مبدأ تکون آن، که مع الأسف جز ایجاد تفرقه و شکستن وحدت مسلمین آن هم با دروغ و نیرنگ و با استناد به اصل الحادی هدف وسیله را توجیه می‌کند عملی شایسته نظر از آن ندیده‌ایم، می‌گوییم در صحاح اهل سنت به نحو متواتر و قطعی این روایت وارد شده است که «انی تارک فیکم الثقلین کتاب الله و عترتی (اهل بیتی) فان تمسکتم بهما لن تضلوا بعدی حتی یردا علی الحوض»
من بین شما دو اثر گرانبها می‌گذارم یکی کتاب خدا و دیگری اهل بیت و عترتم که اگر به آن دو تمسک کنید هرگز بعد از من گمراه نمی‌شوید تا اینکه روز قیامت بر من وارد شوید و هم فرمود که:
سؤال:
پیامبر صلی الله علیه وآله در زندگیاش چگونه سجده می کرد؟ آیا او از چیزهایی مثل سجده گاه استفاده می کرد یاخیر؟
جواب:
شیعه معتقد است که در حال نماز باید بر زمین یا آنچه که از آن مىروید (مشروط به آنکه خوردنى یا پوشیدنى نباشد) سجده کرد؛ و سجده بر غیر این دو در حال اختیار صحیح نیست.
در حدیثى که از پیامبر اکرم صلى الله علیه و آله و سلم روایت شده و اهل سنت نیز آن را نقل کرده اند، به این مطلب تصریح شده است:
«جُعِلَتْ لِیَ الْأَرْضُ مَسْجِداً وَ طَهُوراً » زمین، سجدگاه و مایه پاکیزگی برای من گردیده است[1]
طهور که ناظر به تیمم است، نشان مىدهد که مقصود از ارض زمین طبیعى است که از سنگ و خاک و مانند آن دو تشکیل مىشود.
