حسین، نامی از سمت خدا
«بر پایه شمارى از روایات، نام گذارى امام حسن و امام حسین علیهم السلام، توسّط پیامبر(ص) و با وحى الهى صورت گرفت.
این نام ها، نام فرزندان هارون، جانشین حضرت موسى(ع) است؛ همان «شَبَّر» و «شَبیر» که در زبان عربى، به «حسن» و «حسین» ترجمه مى شوند.
گفتنى است نام هاى «حسن» و «حسین»، در میان اعراب جاهلى وجود نداشته است.
کنیه(ع)، ابو عبد اللّه و کنیه خاصّ او ابو على است. القاب ایشان، بسیار است، از قبیل :
رشید، طیّب، وفىّ، سیّد، زکىّ، مبارک، مطهّر، سِبط رسول اللّه، سیّد الشهدا، سیّد شباب أهل الجنّه»
در کتاب علل الشرائع به نقل از زید بن على، از پدرش امام زین العابدین(ع) آمده است :
«چون حسین(ع) متولّد شد، خداى متعال به جبرئیل(ع) وحى کرد که : «پسرى براى محمّد، متولّد شده است. بر او فرود آى و شاد باش گو و به او بگو على براى تو، مانند هارون براى موسى است.
پس، او را به نام پسر هارون، نام بگذار». جبرئیل(ع) فرود آمد و از جانب خداى متعال به او شادباش گفت و سپس گفت:
«خداى عزوجل به تو فرمان مى دهد که او را به نام پسر هارون بنامى».
پیامبر(ص) فرمود: نام او چه بوده است؟
جبرئیل گفت: «شَبیر».
پیامبر(ص) فرمود : زبان من، عربى است.
جبرئیل گفت : « او را حسین نام گذاری کن»
