متأسفانه در دورانی که قالب تاریخ اسلام و به ویژه "سیره نویسی" شکل گرفته و "منابع حدیثی" درحال گردآوری و تدوین بودند(یعنی در سده های نخستین اسلامی)، به دلایلی چون:
اضمحلال مرزهای ایران و ادغام آن در سرزمین بزرگ خلافت اسلامی از یکسو، و شکل گیری عصبیت عربی و تحقیر عنصر عجم یا ایرانی(به ویژه درعصر بنی امیه) از سوی دیگر و ...،
آنچنانکه باید و شاید، نقش ایران و ایرانی در اسلام و تمدن برخاسته از آن، به ثبت نرسیده است. متأثر از همین شرایط، می توان، نوعی از چشم پوشی عامدانه در بسیاری از منابع را درخصوص جایگاه ایرانیان نزد معصومین و بلکه عنایات چشمگیر معصومین به ایرانیان، را به وضوح لمس نمود.
این وضعیت متأسفانه تا به امروز نیز تداوم یافته، چراکه برخی، نام بردن از"ایرانیت" را اساسا در تضاد با "اسلامیت" دانسته و "ملت" را در تقابل با "امت" معنا می کنند.
نتیجه طبیعی چنین نگرش و برداشتی، این بوده که حتی، حضور برخی ایرانیان در جمع صحابه نخستین و مثلا شرکت آنها در غزوات اولیه پیامبر (ازآنجمله جنگ بدر)، برای عموم ما ایرانیان، نادانسته و ناشناخته باقی مانده است.