پیچیدن آلت با پارچه و نزدیکی با آن، زنا محسوب نمى‌شود
دانشمندان و بزرگان اهل سنت براى این که ارتباط جنسى شان با زنان بیگانه ، زنا محسوب نشود، کلاه شرعى جالبى دوخته‌اند.
آنها فتوا داده‌اند که اگر کسى آلت خود را با پارچه‌اى بپیچد و سپس با خانمى که دوستش دارد، نزدیکى کند، این عمل او زنا محسوب نمى‌شود و حد زنا بر این دو نفر جارى نخواهد شد.
سبکى شافعى (متوفای771هـ) یکى از بزرگان تاریخ شافعى‌ها در شرح حال عبد القاهر تمیمى مى‌نویسد:
عبد القاهر بن طاهر بن محمد التمیمی الإمام الکبیر الأستاذ أبو منصور البغدادی إمام عظیم القدر جلیل المحل کثیر العلم حبر لا یساجل فی الفقه وأصوله والفرائض والحساب وعلم الکلام اشتهر اسمه وبعد صیته وحمل عنه العلم أکثر أهل خراسان ...
وکان یدرس فی سبعة عشر فنا وله حشمة وافرة .
عبد القاهر تمیمى، پیشواى بزرگ و گرانقدر، والا مقام، داراى علم بسیار بود، دانشمندى که در فقه، اصول، واجبات، ریاضیات و علم کلام همانند نداشت،نام‌آور و پرآوازه بود، بیشتر مردم خراسان از او علم مى‌آموختند ... در هفده شاخه از علوم تدریس مى‌کرد و جلال و شوکت بسیارى داشت.
سپس تعریفات و تمجیدات بسیارى از ایشان کرده و در آخر فتواى او را این چنین نقل مى‌کند:
وقال فی کتاب الوطء التام من لف ذکره بحریرة وأولجه فی فرجولم ینزل لا غسل علیه ولا حد على الأصح إن کان فی حرام ولا یفسد به شیء من العبادات .
در کتاب وطء التام گفته است: هر کس آلتش را با پارچه ابریشمى بپیچد و با آن نزدیکى کند؛ اما منى انزال نشود، بر چنین شخصى غسل واجب نمى‌شود و بنابر دیدگاه صحیح‌تر حدّ نیز زده مى‌شود، اگر نزدیکى او حرام باشد ، و نیز هیچیک از عباداتش با این نوع نزدیکى باطل نمى‌شود.
السبکی الشافعی، ابونصر تاج الدین عبد الوهاب بن علی بن عبد الکافی (متوفای 771هـ)، طبقات الشافعیة الکبرى، ج5، ص136 ـ 143، رقم: 468، تحقیق: د. محمود محمد الطناحی د.عبد الفتاح محمد الحلو، ناشر: هجر للطباعة والنشر والتوزیع، الطبعة: الثانیة، 1413هـ.
و ابن نجیم مصرى حنفى مى‌نویسد:
وفی مِعْرَاجِ الدِّرَایَةِ وَلَوْ اسْتَدْخَلَتْ ذَکَرَ الْحِمَارِ أو ذَکَرًا مَقْطُوعًا یَفْسُدُ حَجُّهَا بِالْإِجْمَاعِ وَلَوْ لَفَّ ذَکَرَهُ بِخِرْقَةٍ وَأَدْخَلَهُ إنْ وَجَدَ حَرَارَةَ الْفَرْجِ وَاللَّذَّةَ یَفْسُدُ وَإِلَّا فَلَا انْتَهَى.
در کتاب معراج الدرایة آمده است که اگر زنى آلت الاغ یا آلتى را که قطع شده است، داخل فرجش کند، حجش باطل مى‌شود به اجماع دانشمندان؛ اما اگر کسى آلتش را با پارچه‌اى بپیچد و آن را داخل فرج کند، اگر حرارت را و لذت را احساس کرد، حجش باطل مى‌شود و اگر احساس نکرد، باطل نمى‌شود.
ابن نجیم المصری الحنفی، زین الدین ابن نجیم بن ابراهیم بن محمد (متوفای970هـ)، البحر الرائق شرح کنز الدقائق، ج3، ص 16، ناشر: دار المعرفة - بیروت، الطبعة: الثانیة.
یکى نیست از این مفتى سؤال کند که اگر زنى این قدر بى‌تقوا است که آلت حمار و یا آلت قطع شده را وارد فرجش مى‌کند، در مکه چکار مى‌کند و براى چه به زیارت خانه خدا رفته است؟
و کلیبولى حنفى در باره بطلان روزه و کفاره آن مى‌نویسد:
ولو لف ذکره بخرقة مانعة للحرارة لم یکفر کما فی المنیة.
اگر آلتش را با پارچه‌اى بپیچد که از حرارت جلوگیرى کند، کفاره‌اى بر این شخص (روزه‌دار) واجب نمى‌شود؛ چنانچه در کتاب المنیة این مطلب آمده است.
الکلیبولی الحنفی، عبد الرحمن بن محمد بن سلیمان المدعو بشیخی زاده (متوفای1078هـ)، مجمع الأنهر فی شرح ملتقى الأبحر، ج1، ص 354، تحقیق: خرح آیاته وأحادیثه خلیل عمران المنصور، ناشر: دار الکتب العلمیة - لبنان/ بیروت، الطبعة: الأولى، 1419هـ - 1998م.
اگر کسى زنش را سه بار طلاق دهد و بازهم بخواهد دوباره با او ازدواج کند، باید شخص دیگرى با این زن ازدواج کند و سپس طلاق دهد (محلل شود) تا شوهر اول بتواند براى بارچهارم با این زن ازدواج کند. کسى که محلل مى‌شود باید حتما با این زن نزدیکى کند، نزدیکى کردن او شرائطى دارد که شیخ نظام الدین و جماعى از علماى هند که همگى حنفى مذهب هستند، اعتقاد دارند که این نزدیکى باید به صورت مباشر و بدون هیچ مانعى باشد:
وفی الْفَتَاوَى الصُّغْرَى إذَا لَفَّ ذَکَرَهُ فی خِرْقَةٍ وَجَامَعَهَا کَذَلِکَ إنْ کانت خِرْقَةً لَا تَمْنَعُ وُصُولَ الْحَرَارَةِ إلَى ذَکَرِهِ تَحِلُّ الْمَرْأَةُ لِلزَّوْجِ الْأَوَّلِ وَإِنْ کانت تَمْنَعُ کَالْمِنْدِیلِ فَلَا تَحِلُّ کَذَا فی الْخُلَاصَةِ .
در کتاب الفتاوى الصغرى آمده است، هنگامى که کسى آلتش را با پارچه‌اى بپیچد و سپس با آن نزدیکى کند، اگر پارچه از رسیدن حرارت به آلت جلوگیرى نکند، زن براى شوهر اولش حلال مى‌شود و اگر از حرارت جلوگیرى کند و همانند دستمال باشد، حلال نمى‌شود، در کتاب خلاصه نیز همین مطلب آمده است.
الشیخ نظام الدین وجماعة من علماء الهند، الفتاوى الهندیة فی مذهب الإمام الأعظم أبی حنیفة النعمان، ج1، ص277، ناشر: دار الفکر - 1411هـ - 1991م.
و در صفحه 473 از همین کتاب مى‌نویسد:
وفی الْفَتَاوَى الصُّغْرَى إذَا لَفَّ ذَکَرَهُ بِخِرْقَةٍ وَأَدْخَلَهُ فَرْجَهَا فَإِنْ وَجَدَ الْحَرَارَةَ تَحِلُّ وَإِلَّا فَلَا کَذَا فی الْخُلَاصَةِ وَلَوْ أَوْلَجَ الشَّیْخُ الْکَبِیرُ الذی لَا یَقْدِرُ على الْجِمَاعِ بِقُوَّتِهِ بَلْ بِمُسَاعِدَةِ الْیَدِ لَا تَحِلُّ لِلْأَوَّلِ إلَّا أَنْ تَنْتَشِرَ آلَتُهُ وَتَعْمَلَ کَذَا فی الْبَحْرِ الرَّائِقِ.
در کتاب الفتاوى الصغرى آمده است که اگر آلتش را با پارچه‌اى بپیچد و آن را داخل فرج زن کند، اگر گرماى آن را احساس کرد، (این زن براى شوهر اولش) حال مى‌شود و اگر احساس نکند، حلال نمى‌شود؛ چنانچه در کتاب خلاصه نیز همین مطلب آمده است. اگر پیرمردى که قدرت نزدیکى ندارد، آلتش را به زور و یا به کمک دست خود داخل فرج کند، بازهم حلال نمى‌شود؛ مگر این که آلتش راست شود و نزدیکى کند. در کتاب بحر الرائق نیز به همین صورت آمده است.
