مفهوم آیات 105 و 106 سوره انبیاء و روایات پیرامون قیام حضرت مهدی چیست؟

در سوره انبیاء می‏خوانیم «وَلَقَدْ کَتَبْنا فی الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّکْرِ اَنَّ الاَرْضَ یَرِثُها عِبادِیَ الصّالِحُونَ – اِنَّ فی هذا لَبَلاغاً لِقَوْمٍ عابِدینَ» انبیا/105 و 106
[ما در زبور بعد از ذکر (تورات) نوشتیم (و مقرر داشتیم) که بندگان صالح من (حکومت) زمین را به ارث می‏برند – در این سخن ابلاغ روشنی است برای گروه عبادت کنندگان]
این آیات ، به دنبال آیاتی که پاداش اخروی صالحان را بیان می‏کند قرار گرفته ، و در واقع بیانگر پاداش دنیوی آنان است و پاداش بسیار مهمی که زمینه ساز سعادت و اجرای احکام الهی و صلاح و نجات جامعه انسانی است.
با توجّه به اینکه «ارض» به طور مطلق تمام کرة زمین و سراسر جهان را شامل می‏شود (مگر اینکه قرینه خاص در میان باشد) این آیه بشارتی است در زمینه حکومت جهانی صالحان، و از آنجا که این معنی درگذشته تحقق نیافته است ، باید در آینده در انتظار آن بود، و این همان چیزی است که به عنوان «حکومت جهانی مهدی» از آن یاد می‏کنیم.
در روایات اسلامی – علاوه بر اشاره روشنی که در آیه فوق نسبت به قیام مهدی (ع) شده – نیز این مسأله به طور صریح آمده است ، از جمله مرحوم «طبرسی» در «مجمع البیان» در ذیل همین آیه از امام باقر (ع) چنین نقل می‏کند:
«هُمْ اَصْحابُ الْمَهَدیِّ فی آخِرِ الزَّمانِ» [آنها (بندگان صالحی را که خداوند در این آیه بعنوان وارثان زمین ذکر فرموده است) یاران مهدی (ع) در آخر الزمان هستند].
در تفسیر قمی نیز در ذیل این آیه چنین آمده است
«قالَ الْقائِمُ وَ اَصْحابُه» منظور از این آیه «مهدی (قائم) و یاران او هستند».
شک نیست که بندگان صالح خدا ممکن است بخشی از حکومت روی زمین را در اختیار بگیرند، همانگونه که در عصر رسول الله(ص) و بعضی از اعصار دیگر واقع شد. ولی قرار گرفتن حکومت تمام روی زمین در اختیار صالحان، تنها در عصر مهدی(ع) صورت می‏گیرد، و روایات فراوانی که از طرق اهل سنت و شیعه در این زمینه رسیده است در سر حد تواتر است.