شهادت یا رحلت حضرت رسول الله (ص) -1

پاسخ اول:
دانشمندان مسلمان در باره این که پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم چگونه از دنیا رفت ، دیدگاه‌های گوناگونی دارند ؛

بسیاری از علمای شیعه و سنی معتقدند که آن حضرت را مسموم کردند و همین سم در بدن آن حضرت اثر کرده و او را به شهادت رسانده است .
حاکم نیشابوری عالم معروف اهل سنت در کتاب معتبر المستدرک علی الصحیحین می‌نویسد :
ثنا داود بن یزید الأودی قال سمعت الشعبی یقول والله لقد سم رسول الله صلى الله علیه وآله وسم أبو بکر الصدیق وقتل عمر بن الخطاب صبرا وقتل عثمان بن عفان صبرا وقتل علی بن أبی طالب صبرا وسم الحسن بن علی وقتل الحسین ابن علی صبرا رضی الله عنهم فما نرجو بعدهم .
المستدرک - الحاکم النیسابوری - ج 3 - ص 59 .
داود بن یزید گوید که از شعبی شنیدم که می گفت : به خدا قسم رسول خدا و ابوبکر با سمّ کشته شدند و عمر و عثمان و علی بن ابیطالب با شمشیر کشته شدند و حسن بن علی با سم و حسین بن علی با شمشیر کشته شد .
و نیز ابن کثیر دمشقی سلفی که امروزه وهابیت برای سخن او ارزش ویژه‌ای قائل هستند به نقل از بیهقی می‌نویسد
عن عبد الله بن مسعود ، قال : لئن أحلف تسعا أن رسول الله صلى الله علیه وسلم قتل قتلا أحب إلى من أن أحلف واحدة أنه لم یقتل ، وذلک أن الله اتخذه نبیا واتخذه شهیدا .
السیرة النبویة - ابن کثیر - ج 4 - ص 449 – 450 .

از عبدالله بن مسعود روایت کرده است که می‌ گفت : اگر ۹ بار قسم بخورم که رسول خدا کشته شده است برایم محبوب‌تر است از این که یک بار قسم بخورم که او کشته نشده است ؛ زیرا خداوند او را پیامبر و شهید قرار داده است .
و از علمای شیعه ، مرحوم شیخ طوسی در کتاب تهذیب الأحکام می‌نویسد :
محمد بن عبد الله... وقبض بالمدینة مسموما یوم الاثنین للیلتین بقیتا من صفر سنة عشرة من الهجرة .
تهذیب الأحکام - الشیخ الطوسی - ج 6 - ص 2 .
محمد بن عبد الله (صلی الله علیه وآله وسلم ) ... در روز دوشنبه 28 صفر سال دهم هجری در حالی از دنیا رفت که مسموم شده بود .
و نیز مرحوم علامه حلی در کتاب المنتهی می‌نویسد :
محمد بن عبد الله ... وقبض بالمدینة مسموما یوم الاثنین للیلتین بقینا من صفر سنة عشرین من الهجرة .
منتهى المطلب (ط.ق) - العلامة الحلی - ج 2 - ص 887 .
اما این که چه کسی و در چه زمانی آن حضرت را سمّ داده است ، همانند بسیار دیگر از زوایای زندگی آن حضرت برای ما روشن نیست .
محمد بن اسماعیل بخاری در صحیحش می‌نویسد :
قَالَ عُرْوَةُ قَالَتْ عَائِشَةُ رَضِیَ اللَّهُ عَنْهَا کَانَ النَّبِیُّ صَلَّى اللَّهُ عَلَیْهِ وَسَلَّمَ یَقُولُ فِی مَرَضِهِ الَّذِی مَاتَ فِیهِ یَا عَائِشَةُ مَا أَزَالُ أَجِدُ أَلَمَ الطَّعَامِ الَّذِی أَکَلْتُ بِخَیْبَرَ فَهَذَا أَوَانُ وَجَدْتُ انْقِطَاعَ أَبْهَرِی مِنْ ذَلِکَ السُّمِّ .
صحیح البخاری - البخاری - ج 5 - ص 137 .
عایشه گفته است که رسول خدا در مریضی خود ( که در آن از دنیا رفتند) می‌فرمودند تا کنون درد غذایی را که در خیبر خوردم احساس می‌کردم و الآن زمانی است که احساس کردم شریان‌های قلبم از آن پاره شده است
شاید برخی بگویند که چنین مطلبی بعید به نظر می‌رسد که سمی بعد از چهار سال اثر کند ، ضمن این که پیامبر اسلام قبل از خوردن آن سم در جنگ خیبر از مسموم بودن گوشت گوسفند آگاه شد و از خوردن دست کشید ؛ چنانچه ابن کثیر دمشقی می‌نویسد :
وفی صحیح البخاری عن ابن مسعود قال : لقد کنا نسمع تسبیح الطعام وهو یؤکل - یعنی بین یدی النبی صلى الله علیه وسلم - وکلمه ذراع الشاة المسمومة ، وأعلمه بما فیه من السم .
البدایة والنهایة - ابن کثیر - ج 6 - ص 317 – 318 .
در صحیح بخاری از ابن مسعود نقل شده است که می‌گفت : "ما صدای تسبیح گفتن غذا را هنگامی که رسول خدا از آن تناول می‌فرمود ، می‌شنیدیم" . یعنی در جلوی پیامبر صلی الله علیه وآله وسلم . و گوشت سردست مسموم با حضرت سخن گفت و ایشان از سمی بودن خود مطلع کرد .
در نتیجه این که چه کسی پیامبر را سمّ داده و این سمّ در چه زمانی بوده است ، برای ما به صورت دقیق روشن نیست .
و از طرف دیگر می بینیم که محمد بن اسماعیل بخاری و مسلم و بسیاری دیگر از بزرگان اهل سنت نوشته‌اند :
قَالَتْ عَائِشَةُ لَدَدْنَاهُ فِی مَرَضِهِ فَجَعَلَ یُشِیرُ إِلَیْنَا أَنْ لَا تَلُدُّونِی فَقُلْنَا کَرَاهِیَةُ الْمَرِیضِ لِلدَّوَاءِ فَلَمَّا أَفَاقَ قَالَ أَلَمْ أَنْهَکُمْ أَنْ تَلُدُّونِی قُلْنَا کَرَاهِیَةَ الْمَرِیضِ لِلدَّوَاءِ فَقَالَ لَا یَبْقَى أَحَدٌ فِی الْبَیْتِ إِلَّا لُدَّ وَأَنَا أَنْظُرُ إِلَّا الْعَبَّاسَ فَإِنَّهُ لَمْ یَشْهَدْکُمْ .
صحیح البخاری - البخاری ج 8 - ص 40، ح 6886 ، ج 5 - ص 143 و ج 7 - ص 17 و و صحیح مسلم - مسلم النیسابوری - ج 7 - ص 24 و مسند احمد - الإمام احمد بن حنبل - ج 6 - ص 53 و تاریخ الطبری - الطبری - ج 2 - ص 437 و...
عایشه گفته است در دهان رسول خدا صلی الله علیه وآله وسلم در زمان مریضی ایشان به زور دوا ریختیم ، پس با اشاره به ما فهماندند که به من دوا نخورانید ،‌ ما با خود گفتیم این از آن جهت است که مریض از دوا بدش می‌آید و وقتی حضرت بهتر شد ، فرمودند : آیا من شما را از این که به من دوا بخورانید نهی نکردم ؟ پس فرمودند : باید در دهان هر کسی که در این خانه است ،‌ در جلوی چشم من دوا ریخته شود ؛ غیر از عباس که او شاهد ماجرا نبوده است .
نکته جالب توجه این است که بخاری این حدیث را در کتاب دیات ، باب قصاص نقل کرده است
ابن حجر عسقلانی در شرح این روایت می‌نویسد :
قوله لددناه أی جعلنا فی جانب فمه دواه بغیر اختیاره وهذا هو اللدود .
این که گفته :

«لددنا» یعنی این که ما در دهان آن حضرت بدون این که اختیاری داشته باشد (بازور) دوا ریختیم

در این جا چند سؤال از برادران اهل سنت داریم که امید است پاسخ بدهند:
1 .چرا عایشه و کسانی که در آن‌جا حضور داشتند ، حرف پیامبر را گوش نکردند و علی رغم نهی آن حضرت ، دارو را به زور در حلق آن حضرت ریختند ؟

مگر نه این که قرآن کریم می‌فرماید :
وَ ما آتاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَ ما نَهاکُمْ عَنْهُ فَانْتَهُوا . الحشر / 7 .
هر دستورى که رسول به شما داد اطاعت کنید و از هر گناهى نهیتان کرد آن را ترک کنید ، و از خدا بترسید که خدا عقابى سخت دارد .

2.چرا عایشه پیامبر اسلام صلی الله علیه وآله وسلم را با دیگر مریض‌ها یکسان می‌بیند ؟

مگر نه این که خداوند می فرماید :
وَ مَا یَنطِقُ عَنِ الهَْوَى‏ . إِنْ هُوَ إِلَّا وَحْىٌ یُوحَى‏ . النجم / 3 و 4 .
هرگز از روى هوى و هوس سخن نمى‏گوید و آنچه مى‏گوید چیزی جز وحیى که به وى مى‏شود نیست .
چرا فکر کرد که هر مریضی حتی پیامبر خوردن دوا را دوست ندارد ؟ نکند خدای نخواسته چیز دیگری به جای دوا به پیامبر خورانده باشند ؟
آیا پیامبر اسلام به اندازه اطرافیان درک نمی کرد که چه چیزی برای او خوب است و چه چیزی بد ؟ یا این که اطرافیان می‌خواستند با انجام این عمل ، همان سخن افرادی را تکرار کنند که به هنگام درخواست قلم و کاغذ به پیامبر گرامی (ص)نسبت هذیان دادند ؟
و از همه عجیب‌تر این است که نقل کرده‌اند : پیامبر اسلام بعد از این که به هوش آمد ، دستور داد به همه آن‌ها که به زور به حضرت دوا داده بودند ، از همان دوا بخورانند غیر از عمویش عباس ! چرا پیامبر اسلام همه را مجازات می‌کند ؟

مگر قرآن کریم نفرموده :
وَ لا تَزِرُ وازِرَةٌ وِزْرَ أُخْرى‏ . الأنعام / 164 و الأسراء /15 و فاطر 18 و الزمر / 7 .
هیچ گنهکارى بار گناه دیگرى را بر دوش نمى‏کشد .

با این تفصیل باید برای مظلومیت آقا رسول الله  بیش از همه اشک ریخت.