سیره حضرت امام حسین (ع) در اظهار محبت به فرزندان
محبت به فرزندان امرى فطرى است که خداوند آن را در دل والدین به ودیعه نهاده است. اما آنچه در این میان مهم مى نماید و آثار تربیتى در پى دارد ابراز آن است. این امرى اختیارى است و والدین و مربیان مى توانند در پرتو آن زمینه تربیت صحیح را فراهم آورند. چه بسیارند والدینى که در برابر فرزندان خود محبت فراوان دارند اما آن را ابراز نمى کنند در حالى که محبت وقتى سازنده و تاثیر گذار خواهد بود که فرد مورد محبت از آن آگاهى یابد.
امام حسین(ع)به عنوان الگوى تربیتى مطمئن و کامل محبت به فرزندان را از نیازهاى ضرورى آنان دانسته، در قالبهاى گوناگون به ابراز آن مى پرداخت. گاه با در آغوش گرفتن و به سینه چسبانیدن خردسالان، زمانى با بوسیدن آنان و گاه با به زبان آوردن کلمات شیرین و محبت آمیز.
به عنوان مثال عبیدالله بن عتبه چنین مىگوید: « کُنتُ عِندَ الحُسَینِ بنِ عَلِیٍّ علیه السلام إذ دَخَلَ عَلِیُّ بنُ الحُسَینِ الأَصغَرُ، فَدَعاهُ الحُسَینُ علیه السلام وضَمَّهُ إلَیهِ ضَمّا وقَبَّلَ ما بَینَ عَینَیهِ،
ثُمَّ قالَ: بِأَبی أنتَ ما أطیَبَ ریحَکَ وأحسَنَ خلقَکَ!...»
عبید اللّه بن عبد اللّه بن عُتبه: نزد حسین بن على علیه السلام بودم که فرزندش على اصغر (امام زین العابدین علیه السلام) وارد شد. حسین علیه السلام او را صدا زد و سخت در آغوشش گرفت و میان پیشانى او را بوسید و سپس فرمود: «پدرم فدایت! چه قدر بویت خوش و خویَت زیباست!».
