سخنی از ته دل
یعنی می شود روزی بیایی،
آرام دستانم را بگیری
و
با بوسه ای سد کنی هزار بغض نشکسته ام
و
زمین و زمان را دوباره به خنده هایم آشنا کنی؟
یعنی می شود بیایی
در شب های دلگیری
مرا به بهشت زیبای آغوشت مهمان کنی
و این بنده نوازی زیبای تو مصادف شود با
جان دادن دوباره من در آغوشت ؟
یعنی می شود روزی بیایی و فقط باشی
اینجا،
در کنارم ؟
یعنی می شود ... ؟
هیچ چیز بهتر از این نیست،
در دنیایی که عشق با دروغ عجین شده
مهربانی دستانی که همواره محبت می آموزد
و نگاهی که دلت را با شمع امید شلعه ور می سازد
هیچ چیز بهتر از این نیست،
در لحظه های پریشانی، یک تورا داشتن
که فقط خاطرت را می خواهد
هیچ چیز بهتر از این نیست،
نفست، چشمانت، لبخندت، عشقت...
هیچ چیز و هیچ چیز برای من بهتر از این نیست
یک تو را داشتن که به کل دنیا می ارزد
بعد رفتنت از خدا خواستم
فراموشی بگیرم
شاید از غصه ها جدا گردم
و
اجابت شد!
حال
گاهی می روم
چای می ریزم
و می نشینم همان جای همیشگی
برای سرکشیدن خستگی ها،
نگاهم می افتد
به دو استکان چایی که پشت
این حواس پرتی
برای تو و خودم
ریخته ام!
و
تو نمیدانی
که
این فراموشی لعنتی
هر روز چطور
می کـُشـَدم
از کویر آمده ام؛
چشمم از خاطره ی ریگ پُر است؛
ابر من باش و دلم را بتکان ...
وقتی از دست نامهربانی هایم دلخوری
این خشم را نادیده بگیر
بیا و تو سکوت کن
تا بین مان بهم نریزد
نشنیده بگیر و بحث نکن...
این دل سرکش من
گاهی
دیوانگی می کند
و آخر سر
خودش
به زانو می افتد،
التماس می کند
تا ببخشی...
راه میروم
و شهر
زیر پاهایم تمام میشود!
تو…
هیچ کجا نیستی…
تمام شوقم این بود
رودها را یکی پس از دیگری کنار بگذارم
و به دریا برسم
به تو
به عمق یک آبی بیکران
به دنبال آرامش
امــا
برایم شدی همام طوفان ناخواسته
همان طوفانی که نه راه پس میگذارد
و نه را پیش
در تو غرق شدم
و خیره به نوری که در طی فرو رفتنم
به اعماق بی کسی از من دورتر و دورتر میشد...
حال
بگذار موج، این جسم بی جان
را به ساحل ببرد...
چـرا
نامهربانی می کنی؟!
گاهـی آدَم مـیمانـَد بِین بودَن یا نَبودنــــ ...!
به رَفتَنــــ که فـــِکـر مـی کُنــی ،
اِتـفـاقـی مـی اُفتَد کـه مُنصَـرف می شَوی …
مـیـخـواهـی بـِـمانی ،
رَفتاری می بـینــی کـه اِنـــگار بــــایــــــد بـِــرَوی!
این بِلاتَکلیفی خودَش کُلـی جَهنــــَــــم اَسـتــــ ... !!!
یادم باشد حرفی نزنم به کسی بر بخورد
نگاهی نکنم دل کسی بلرزد
خطی ننویسم آزار دهد کسی را
که تنها دل من ؛ دل نیست
دلت که از آدم ها گرفت غصه ها را فرو ریز در گنجینه دل،
ببخش و فراموش کن بدی ها را!
مثل همیشه بگذار برای روزی که خدا می آید!
بگذار خدا بیاید و بپُرسد،
مرهم بگذارد، ناز بخرد و تا بخواهی گله کنی
به آغوش بگیرد و بگوید میدانم...
