دشواری حجاب در ایران باستان
سخن ویل دورانت
گواهی شاهنامه بسه چیز باشد زنان را بهى یکى آنک با شرم و با خواستست دگر آنک فرخ پسر زاید او سه دیگر که بالا و رویش بود بدانگه که من جفت خسرو بدم
بگفت این و بگشاد چادر ز روى سه دیگر چنین است رویم که هست مرا از هنر موى بُد در نهان نمودم همه پیشت ازین جادویى نه کس موى من پیش ازین دیده بود
سخن تهمینه همسر رستم: بگیتی ز خوبان مرا جفت نیست کس از پرده بیرون ندیدی مرا
سخن منیژه: منیژه منم دخت افراسیاب
پیش از اسلام، حجاب در ایران وجود داشته و قرائنی نشان می دهد که سختگیرانه تر از اسلام بوده. بنابر این از جهاتی می توان اسلام را نجاتبخش زنان از آن دشواری ها دانست.
ویل دورانت درباره حجاب زنان ایران می نویسد: «در نقش هایی که از ایران باستان برجای مانده هیچ صورت زن دیده نمی شود.» (تاریخ تمدن، ج۱، ص۴۳۴)
چنین گفت شیرین که اى مهتران
جهان گشته و کار دیده سران
که باشند زیباى گاه مهى
که جفتش بدو خانه آراستست
ز شوى خجسته بیفزاید او
بپوشیدگى نیز مویش بود
به پیوستگى در جهان نو بدم
همه روى ماه و همه پشت موى
یکى گر دروغست بنماى دست
که آن را ندیدى کس اندر جهان
نه از تنبل و مکر و ز بدخویى
نه از مهتران نیز بشنیده بود
چو من زیر چرخ کبود اندکیست
نه هرگز کس آوا شنیدی مرا
برهنه ندیدی رخم آفتاب
