تقیه و عصمت امامان

شیعیان از سویى مى‏گویند ائمه معصوم‏ند و از سوى دیگر مى‏گویند که آن‏ها تقیه مى‏کنند.

این دو با هم تناقض دارد؛ زیرا وقتى شما صحت آنچه را که امامانتان مى‏گویند نمى‏ دانید پس معصوم بودنشان چه سودى دارد؟
 
پاسخ:
در این سؤال دو اشکال مطرح گردیده است:
1. تناقض میان «اعتقاد به عصمت» و «اعتقاد بر عمل ائمه به تقیه».
2. اگر امامان در گفتار خود تقیه مى‏کردند، دیگر به گفتار آنان در موارد دیگر نمى‏توان اعتماد کرد؛ زیرا ممکن است، تقیه کرده باشند.

در پاسخ اشکال نخست مى‏ گوییم:

تناقض این است که دو گزاره با موضوع و محمول واحد دو حکم غیر قابل جمع داشته باشند؛ مانند این‏که بگوییم زید دانشمند است و زید دانشمند نیست.

در حالى که در اینجا دو گزاره داریم که از نظر موضوع و محمول متفاوت‏ند و از نظر حکم هم هر دو ایجابى هستند.

گویا گرد آورنده پرسش‏ها برگى از مسائل عقلى نخوانده است.

پاسخ پرسش دوم این است که:

امامان در همه‏ جا تقیه نمى ‏کردند. در موردى که فتواى حاکم زمان و فقیهان رسمى و مورد تأییدِ حکومت بر خلاف نظر ائمه بود در این مورد براى دفع ضرر و خطر از شیعیان متوسل به تقیه شده و موافق مفتى زمان حکم کرده‏ اند و در مواردى که اصلًا این ملاک نبود تقیه نمى‏ کردند و بنابراین تقیه در موارد مخصوص مایه سلب اعتماد به‏ طور کلى نمى‏شود حتى در مواردى که تقیه مى‏کردند لحن گفتگو به‏ گونه‏ اى بود که آگاهان از اصحاب ائمه مى‏دانستند که این پاسخ به عنوان تقیه صادر شده است.
کسانى‏که با روایات امامان معصوم آشنا هستد، احادیثى را که از روى تقیه وارد شده مى‏ شناسند و قرائن در خود حدیث بر تقیه بودن گواهى مى‏دهد.