تشیع، حیات اسلام ناب محمدی

بحث‌های مختلفی در مورد پیدایش تشیع بین برادران اهل سنت و جریان وهابیت وجود دارد و هریک اعتقاد خاصی نسبت به پیدایش مذهب بر حق تشیع دارند. لیکن با بررسی و تحقیق در آیات و روایات به این نتیجه می‌رسیم که تشیع همان جریان اسلام اصیل است.

 

زیرا در قرآن کریم، علی (ع) را به عنوان ولیّ و سرپرست، بعد از رسول خدا (ص) معیّن کرده و مردم را به پیروی از ایشان دعوت نموده است.

 

خداوند متعال می‌فرماید:

«إِنَّما وَلِیُّکُمُ اللّهُ وَ رَسُولُهُ وَ الَّذینَ آمَنُوا الَّذینَ یُقیمُونَ الصَّلاةَ وَ یُؤْتُونَ الزَّکاةَ وَ هُمْ راکِعُونَ.

[سوره مائده، آیه ۵۵]

 

ولیّ امر شما تنها خدا و رسول خدا و مؤمنانی هستند که نماز را به پا داشته و فقیران را در حال رکوع زکات می‌دهند.»

 

در طول ۲۳ سال بعثت، پیامبر اکرم (ص) نیز مردم را به پیروی از امام علی (ع) و التزام به امامت و ولایت آن حضرت و امامت یازده امام بعد از او فرمان داده است.

 

در زمان پیامبر اسلام (ص) گروهی از صحابه به شیعیان علی (ع) معروف شدند. این گروه با شنیدن آیات و روایات در امر امامت و ولایت و خلافت امام علی (ع)، بعد از پیامبر اکرم (ص)، به او اعتقاد پیدا کرده زعامت و امامت او را پذیرفتند و از ارادتمندان آن حضرت قرار گرفتند، به نحوی که ابوحاتم رازی در این مورد می‌گوید:

 

«اوّلین لقب و کلمه‌ای که در عهد رسول خدا (ص) ظهور کرد کلمه "شیعه" بود. این کلمه، لقب چهار نفر از صحابه بوده است که عبارت‌اند از ابوذر، سلمان، مقداد و عمّار»

[ابى حاتم رازی، حاضر العالم اسلامی، جلد اول، صفحه ۱۸۸]

 

حتی ابن خلدون در جای دیگر بیان می‌کند: «جماعتی از صحابه، شیعه علی بودند و او را سزاوارتر از دیگران به خلافت می‌دانستند».

( تاریخ ابن خلدون، جلد سوم، صفحه ۳۶۴)

 

استاد محمّد کردعلی می‌گوید:

«گروهی از بزرگان صحابه، معروف به موالیان علی (ع)، در عصر رسول خدا (ص) بودند. از آن جمله سلمان فارسی است که می‌گفت؛ ما با رسول خدا (ص) بیعت کردیم بر خیرخواهی مسلمانان و اقتدا به علی بن ابی طالب (عل) و موالیان او».

 

ابی سعید خدری هم دراین‌باره بیان کرده است:

«مردم به پنج کار امر شدند. چهار تا را انجام دادند و یکی را ترک نمودند. از او سؤال شد آن‌چه را که ترک نمودند چه بود؟

 

او در جواب گفت: "ولایت علی بن ابی طالب (ع)". از او سؤال شد آیا ولایت با چهار عمل دیگر واجب است؟ پاسخ داد: آری»

 

[محمد بن عبد الرزاق بن محمَّد، خطط الشام، جلد پنجم، صفحه ۲۵۱]

 

 

دکتر صبحی صالح می‌نویسد: «در میان صحابه حتی در عصر پیامبر اکرم (ص) برای علی (ع) پیروان و شیعیانی بوده است؛ از آن جمله می‌توان ابوذر غفاری، مقداد بن اسود، جابر بن عبدالله، ابی بن کعب، ابوالطفیل عامر بن واثله، عباس بن عبدالمطلب و تمام فرزندان او، عمار یاسر و ابو ایوب انصاری را نام برد».

( (حسین الحاج حسن، النظم الاسلامیه، بیروت: الموسسه الجامعیه للدراسات و النشر والتوزیع ، جلد اول، صفحه ۹۶

 

استاد محمّد عبدالله عنّان هم در این ارتباط بیان می‌کند: «این اشتباه است که بگوییم شیعه برای اولین بار هنگام جدایی خوارج ظهور پیدا کرده است، بلکه ظهور شیعه در عصر رسول خدا (ص) بوده است».

[عبدالله نعمه، روح التشیع، بیروت: دارالبلاغه، صفحه ۶۰]

 

آری طبق موارد فوق و هزاران دلیل دیگر، به جرات می‌توان ادعا کرد تشیع مغز اسلام است و حیات اسلام ناب محمدی به پایداری آن بستگی دارد و به راحتی می‌توان با مراجعه به متون اسلامی نظر اشخاصی را که تشیع را یک ایده و آرمان نوظهور می‌دانند رد کرد.