اعتقاد وهابیت نسبت به پیامبر اعظم
فرقه جعلی و ساختگی «وهابیت» با آن‌که خود را اسلام اصیل و ناب معرفی می‌کند و ادعا دارد که تنها این فرقه، مسلمان هستند و سایر مسلمین گرفتار شرک و بت‌پرستی هستند، در رابطه با پیامبراکرم(ص) نظر خاصی دارند که در بین فرقه های اسلام اعم از شیعه و چهار فرقه اهل سنت(شافعی، مالکی، حنبلی و حنفی) بی‌سابقه بوده و هیچ احدی در طول تاریخ به جز آنان و سرکرده آنان، این سخن ناصواب و باطل را بر زبان جاری نکرده است.
آنان معتقدند که پیامبر عظیم الشان اسلام(ص) که اشرف مخلوقات و سرور کائنات است، بعد از رحلت و از دنیا رفتن ایشان، دیگر هیچ تاثیری در عالم ندارد، بلکه کاملا بی‌خبر از این عالم بوده و مانند یک تکه سنگ، بدون شعور و درک است و توسل به او هیچ سودی ندارد، چرا که او نمی‌شنود و نمی‌بیند.
حتی «محمد بن عبدالوهاب» موسس این فرقه ضاله با کمال وقاحت می‌گوید: «این عصای من بهتر از محمد(ص) است(نعوذبالله).
زیرا این عصا برای من نفع دارد و با آن برخی کارهای خود را انجام می‌دهم، ولی الان هیچ نفعی از پیامبر(ص) به ما نمی‌رسد و مانند یک سنگ و چوب است و هیچ تاثیری بر زندگی ما ندارد».[1]
آنان پا را از این فراتر گذاشته و با گستاخی تمام اعلام کردنده‌اند که الان بت بزرگ ضریح مقدس پیامبر(ص) است و باید از بین برود و نابود شود، تا توحید در جامعه بر پا شود.
به همین خاطر است که هر گونه کمک گرفتن از پیامبر اکرم(ص) طلب شفا از ایشان، طلب شفاعت از حضرت و گفتن:
«یا رسول اللّه اشفع لی او أتوسل بک إلى اللّه» را حرام می‌دانند و شرک می‌خوانند، هم‌چنین هر گونه تبرک به قبر یا بارگاه ایشان و بوسیدن آن و یا نماز و دعا در کنار قبر حضرت را حرام می‌دانند، چرا که ضریح ایشان نیز بتی از بت‌هاست و باید نابود شود؛ البته این مطلب راجع به تمام انبیا و اولیای الهی صادق است و هر کس به آنان توسل کند، برای آنان مقام الوهیت قائل شده و از دایره اسلام خارج شده و مشرک است.[2]
به همین خاطر می‌گویند: ایجاد بنا و بارگاه بر قبور انبیا و اولیا حرام است و خراب کردن این بناها و مقبره‌هایی که بر روی قبور انبیا و اولیا ساخته شده است و مظاهر شرک هستند واجب است، و تعمیر و بازسازی آن‌ها نیز جایز نسیت.
اعتقاد وهابیت نسبت به عموم مسلمین
با توجه به این اعتقاد می‌گویند: با توجه به این‌که عموم مسلیمن به قبر پیامبر(ص) و صالحین از امت تبرک و توسل می‌جویند، از توحید خود بازگشته و کافر شده‌اند، بلکه کفر آنان اصلی است و بسیار بدتر از کافران هستند؛ زیرا آنان به انبیا و اولیای الهی را مقام الوهیت داده‌اند و می‌پرستند و معتقدند آنان ربوبیت دارند.
بر همین اساس به کفر آنان حکم کرده و معتقدند باید برای برقراری توحید در جامعه با آنان مبارزه کرد و یا آنان توبه کرده و از کفر خود برگردند، یا باید کشته شوند؛ لذا تمام مسلمانان غیر خود را کافر و واجب القتل می‌دانند و جنگ با آن‌ها را جهاد فی سبیل الله می‌دانند.
حاصل آن‌که: وهابیت به کفر و شرک جمیع مسلمین غیر از خودش حکم کرده است، و این مطلب اساس مذهب آنان است؛ علمای آنان نیز هیچ ابایی از بیان این مطلب ندارند و در کتب خود به آن تصریح کرده‌اند. و همان‌طور که گفته شد محمد بن عبد الوهاب شرک مسلمین کنونی را بدتر و بزرگ‌تر از مشرکین صدر اسلام و شبه جزیره عربستان می‌داند.
در کتاب «خلاصه الکلام» آمده «محمد بن عبد الوهاب» به کسی که می‌خواست وهابی شود و به او ایما بیاورد و حج انجام داده بود، می‌گفت: «حجت را دوباره انجام بده، چرا که در زمان شرک بوده، و از تو قبول نیست و از گردن تو ساقط نشده است. سپس به او می‌گفت: شهادتین را بر زبان جاری کن، و به این گواهی بده که تو تا الان در شرک و کفر به سر برده‌ای، هم‌چنین شهادت بده که پدر و مادرت در کفر بوده‌اند و در حال کفر مرده‌اند و شهادت بده که بسیاری از بزرگان از علمای اهل سنت کافر بوده‌اند».[3]
اما به راستی می‌توان مسلمانی را پیدا کرد که برای پیامبر اکرم(ص) مقام الوهیت و ربوبیت قائل باشد و او را مستقل در تاثیر و در عرض خداوند متعال بداند؟ این موارد جز تهمت و افترا چیز دیگری نیست
. اگر کسی به قبر پیامبر(ص) تبرک می‌جوید یا به ایشان متوسل می‌شود، نه به این خاطر است که او، حضرت را خدا می‌داند، بلکه به این خاطر است که او را صاحب مقام و ارزش نزد خدا می‌داند و به او توسل می‌کند که از خداوند متعال بخواهد حاجت او را بدهد. آیا غیر این است؟
--------------------------------------------------------------
پی‌نوشت
[1]. خلاصة الکلام، ص 230.
[2]. کشف الارتیاب فى أتباع محمد بن عبد الوهاب، ص: 115.
[3]. خلاصه الکلام، ص 230.
رهروان ولایت
