احیاء
دوست دارم مرگم
احیاءگر باشد!
نه ویران گر!
دوست دارم خاک وجودم قسمت ِآن باد ِبهاری باشد
تا همراه ِباد بوزد واحیا کند ویرانی زمستان را
نه آن که قسمت ِ آن باد پاییزی شود و ویران کند سرسبزی بهار را
دوست دارم خاکم قسمت ِآن گِلی باشد که کوزه گری آن را ورز دهد
وظرفی بسازد ،تا مرحم دل زخم خوده اش باشد
نه آن خاکی که قسمت ِصدف میشود ، تا گوهری بپرورد که فخرفروشان بر گردن آویزند...
دوست دارم خاکم قسمت ِآن مُهر ِشکسته باشد
تا بنده ای ،با اخلاص برمن نماز خواند
نه آن مُهری که صاف ودست نخورده لای جانمازی لطیف خفته
دوست دارم قسمتی از خاکم قوه ای باشد برای علوفه ای،در صحرایی خشک
و گوسفندی که تنها امید ِدردمندی است از آن بخورد وبر جانش شیری شود!
دوست دارم خاک اعضای ِقابل اهدایم
که از بی لیاقتی ،رنگ ِناپاکی خورده اند
با خاک اعضایی پاک در هم آمیزد ، تا رنگ ِپاکی خورد
و نه با اعضای ِفرد ِناپاکی
ناپاکتر از خودم...!
