ائمه(ع) با وجود اینکه علم غیب داشتند و می دانستند که مثلاً فلان میوه سمی است؛ چرا از آن خوردند که شهید شوند؟!!! آیا نعوذ بالله این کار ائمه(ع) خودکشی نبوده یا با این آیه قرآن منافات ندارد؟!
«وَ أَنْفِقُوا فی سَبیلِ اللَّهِ وَ لا تُلْقُوا بِأَیْدیکُمْ إِلَى التَّهْلُکَةِ وَ أَحْسِنُوا إِنَّ اللَّهَ یُحِبُّ الْمُحْسِنینَ
و در راه خدا انفاق کنید، و خود را با دست خود به هلاکت میفکنید، و نیکى کنید که خدا نیکوکاران را دوست مىدارد.» (البقرة:195)
یا حتی در مورد امام حسین(ع) شبهه و سوال شدیدتر است و آن اینکه بفرض امام حسین(ع) از باب امر به معروف و نهی از منکر موظف به قیام بود هر چند که می دانست در این راه شهید خواهد شد. اما دیگر چرا فامیل و اهل و عیال را با خودش برد؟!
حال در جواب به این مطلب چند نکته را عرض می کنیم:
الف- اجل حتمی و اجل معلق
دو گونه اجل وجود دارد. اجل حتمی که قابل تغییر نیست و اجل معلّق که وابسته به فعل اختیاری خود شخص است؛ مثلاً کسی که عمرش هشتاد سال است، شراب می خورد و در شصت سالگی می میرد. این اجل معلّق اوست. یعنی در علم خدا ثبت است که اگر این شخص، تمام احتیاطها را بکند، هشتاد سال عمر خواهد کرد، امّا اگر شراب خورد، عمرش کم می شود؛ و اگر سیگار کشید، باز هم کمتر می شود.
